Гуфта мешавад, ҷаноби #Алӣ_Деҳбошӣ, нависанда, адиб, сардабири маҷаллаи "Бухоро" китобҳои китобхонаи шахсии худашро фурухта аст то коғаз бихарад барои интишори шумораи наврӯзии ҳаштсадсафҳаи "Бухоро". Аммо, бадбахтона, ҳоло вируси манҳуси куруно домани ӯро гирифта ва бистарияш карда аст...
Навиштаи #Илоҳаи_Фирдавс (11-сола
Мӯйсафед дар айвон якпаҳлӯ нишаста, чойи кабуд менӯшид. Дасти чапашро пушти сараш монда, рӯи ҳавлиро тамошо мекард. Бо дасти дигараш ҳар бор чизе аз рӯи дастархон мегирифту даҳонаш мебурд. Тоқияш дар гӯшаи дастархони гулдор дида мешуд. Гоҳе бо дасти росташ сарашро мемолид. Рӯи дастархон ба ғайр аз нон, боз мавизу лочара ҳам буд. Лочараҳои калону гарм. Аммо мӯйсафед лочараро дар чой тар мекарду баъд мехурд. Рӯйи ҳавлӣ бошад, сояи баргҳои ангур меҷунбид. Ва назди дастшӯяки овезон набераҳояш хокбозӣ мекарданд.
Continue reading “Бахилӣ (ҳикоя)”
Дар пеши касе дарди дили танг нагуфтам,
Хомӯшаму чун мурғи шабоҳанг нагуфтам.
Монанди фалонӣ нашудам шоири дарбор,
Чизе ба ҷуз аз миллату фарҳанг нагуфтам.
Ойина манам, об манам, мазҳабам ишқ аст,
Бо шишадилон марсияи санг нагуфтам.
Бисёр ғазал гуфтаам аз ваҳдати дилҳо,
Аз сулҳу сафо гуфтаам, аз ҷанг нагуфтам.
Ҳарчанд ки дур аз Ватанам, хотирааш сабз,
Як бор ҳам аз ҳасрати Афранг нагуфтам.
Гоҳе худам аз дасти худам мехурам афсӯс
Шеъре, ки ба дилҳо бизанад чанг, нагуфтам.
Ҳамсуҳбати ман ойинаву чашмаву меҳр аст,
Сад шукр, ки аз нақшаву найранг нагуфтам.
Ҳамранги худам ҳастаму ҳамранги шумо на!
Аз тафриқа безораму аз ранг нагуфтам…
2018
Continue reading “Захмҳои шукуфта” барандаи ҷоизаи Килки заррин шуд
Фирдавси Аъзам
Баъд аз зуҳри гарми як рӯзи тобистон, ки гӯӣ бодҳоро дар ҷое занҷирбанд кардаанд ва ҳеч барги дарахте намеҷунбид, марде қоматбаланду лоғарандом бо шитоб вориди коборае шуд ва рӯи сандалии мулоим такя зад …
Continue reading “Рақси кабӯтар”
-Фақат бардагон хомӯшанд.То забону мағзам кор мекунад, ҳақиқатро хоҳам гуфт. Ғайр аз ин ҳунаре надорам, ҳоло ҳар коре мехоҳед бикунед-инҳоро гуфту гӯширо дар кисааш гузошт ва вориди мағозаи пур аз муштарии кӯдакон шуд.
Асбоббозиҳоро аз пушти айнакаш яке – яке нигоҳ кард ва дар назди лухтакҳо қарор гирифт. Якеро, ки чашмони сиёҳ дошт, рӯи даст гирифт ва пешу пушташро гардонд ва чанд лаҳза муқобили чашмонаш нигоҳ дошт. Гӯё мехост вокуниши духтарашро тасаввур кунад. Зоҳиран интихобаш ҳамин аст. Онро ҳамроҳ бо ойинае, ки ду тараф дошт ва як тарафаш тасвирро калон нишон медиҳад, пеши мағозадор – зане, ки чашмонаш кабуди шаффофанд ва ба сӯяш табассум мекунад, гузошт. Марди ҷавон дар ҳоле, ки мунтазир буд, пеши сари каммӯяшро хорид. Зан лухтаку ойинаро ба дастгоҳ наздик бурд ва мошинҳисоб қимати онҳоро чоп кард.
Мард ҷузвдонро рӯи миз гузошт ва корташро ба фурӯшанда дароз кард. Бо худкор рӯи тӯҳфаҳои бастабандишуда навишт: “Тақдим ба духтарам – илоҳаи орзуҳои ман, зодрӯзат муборак!”.
Бо покете, ки асбоббозиҳо дар он қарор дода шудаанд аз мағоза хориҷ мешавад.
АХТАРИ ЗУЛМАТСӮЗ 