Он рӯзи талх падарамро бурданд

Ҳанӯз ҳам он рӯзи талхро ба ёд дорам…
Гӯшаи ҳавлӣ, зери дарахти бебарги себ зери нури мулоими офтоб бозӣ мекардам. Боди мулоим гоҳ-гоҳе варақҳои китоби суратдорамро бо нармӣ мекушод. Модарам дар танурхона, ки сақфаш мисли мӯйҳояш сиёҳ буд, нон мепухт. Падарам байни ниҳолу алафҳои атрофи оғил меҷунбид. Садои гову гусфанд гоҳе ба гӯшам мерасид. Гурбаи хокистариям, бидуни он ки нӯл задани гунҷишкҳоро халал расонад, худашро ба танаи ниҳоли хурмо мемолид. Бобо, бо остинҳои барзада таҳмондаи оби обдастаро ба бехи гулҳои лаби боғча рехту наздам омад. Қадди баландашро хам карду дасташро ба мӯйҳоям кашид ва бо лабханд ба ниҳоли канори боғча ишора карду гуфт: “ҳамин ниҳоли себ, ки ба бор омад мактабравак мешавӣ баррачаи бобо…»

Рақси кабӯтар

Баъд аз зуҳри гарми як рӯзи тобистон, ки гӯӣ бодҳоро дар ҷое занҷирбанд кардаанд ва ҳеч барги дарахте намеҷунбид, марде қоматбаланду лоғарандом бо шитоб вориди коборае шуд ва рӯи сандалии мулоим такя зад …

Сафар

• 

Навҳаи доркӯб, нашри Теҳрон

-Фақат бардагон хомӯшанд.То забону мағзам кор мекунад, ҳақиқатро хоҳам гуфт. Ғайр аз ин ҳунаре надорам, ҳоло ҳар коре мехоҳед бикунед-инҳоро гуфту гӯширо дар кисааш гузошт ва вориди мағозаи пур аз муштарии кӯдакон шуд.

Асбоббозиҳоро аз пушти айнакаш яке – яке нигоҳ кард ва дар назди лухтакҳо қарор гирифт. Якеро, ки чашмони сиёҳ дошт, рӯи даст гирифт ва пешу пушташро гардонд ва чанд лаҳза муқобили чашмонаш нигоҳ дошт. Гӯё мехост вокуниши духтарашро тасаввур кунад. Зоҳиран интихобаш ҳамин аст. Онро ҳамроҳ бо ойинае, ки ду тараф дошт ва як тарафаш тасвирро калон нишон медиҳад, пеши мағозадор – зане, ки чашмонаш кабуди шаффофанд ва ба сӯяш табассум мекунад, гузошт. Марди ҷавон дар ҳоле, ки мунтазир буд, пеши сари каммӯяшро хорид. Зан лухтаку ойинаро ба дастгоҳ наздик бурд ва мошинҳисоб қимати онҳоро чоп кард.
Мард ҷузвдонро рӯи миз гузошт ва корташро ба фурӯшанда дароз кард. Бо худкор рӯи тӯҳфаҳои бастабандишуда навишт: “Тақдим ба духтарам – илоҳаи орзуҳои ман, зодрӯзат муборак!”.
Бо покете, ки асбоббозиҳо дар он қарор дода шудаанд аз мағоза хориҷ мешавад.

“Навҳаи доркӯб” – и Фирдавс дар Теҳрон шунида шуд

Хонандагони форсизабон то кунун Фирдавси Аъзамро ба унвони шоир мешинохтанд, акнун аз тариқи достонҳои ӯ бо андеша ва афкори вай ошно хоҳанд шуд. Интишороти “Орван” дар шаҳри Теҳрон нахустин маҷмуъаи достонҳои ин шоири тозабаёнро бо номи “Навҳаи доркӯб” бо хати форсӣ мунташир кард.

Тоблу

#Достонак
#Фирдавси_Аъзам

Шаб аст. Дубора торикию танҳойӣ. Пушти панҷараи гарду ғуборгирифтае, ки рӯ ба кӯча боз мешавад, рӯйи сандалӣ сарашро маъсумона ба тарафе каҷ карда, резаборонро тамошо мекунад. Бороне, ки фақат пушти ҳамин панҷара меборад. Айнакашро аз чашмонаш бармедорад ва шишаҳои пур аз хашҳои зеру дуруштро бо оҳи гармаш оромона пок мекунад.
Гурбаи сафед рӯйи қоличаи фарсудаи канори бухорӣ чашмҳояшро танг карда, ба гӯшае аз утоқ менигарад. Гӯйӣ достони зебоиро ба тамошо нишастааст. Аз сӯрохи шишаи шикастаи панҷара, боди сарде бо фишор ба дохили утоқ меояд.
Нигоҳ кардан ба бороне, ки ҳеҷ гоҳ намеистад, хеле касолатбору ғамнок аст. Ба қавли худаш ҳар чизе, ки аз ҳад гузарад, дилбазан мешавад.

Ҷудоӣ

Аз одатҳои қадимӣ намешавад ба осонӣ гузашт. Муддатҳо буд, ки ҳар субҳ баъд аз кушодани чашмҳояш, вақте навозиши хуршедро ба сураташ эҳсос мекард, ба худаш қавл медод, ки: “Имрӯз охирин рӯз аст, бояд тамомаш кунам ва аз шарри ин вобастагӣ роҳат шавам, вале одати ҳамешагӣ раҳояш намекард ва бо аташ сӯяш мешитофт”.
Аммо, ба маҳзи ин ки пояшро аз хона берун мегузошт ва ба дӯстонаш мепайваст, гӯё ба худаш қавле надода бошад, хумори ҳамроҳӣ бо ӯ боло мегирифт ва деви нафс бар ақлу дил чира мешуд. Албатта кори осоне набуд. Ҷуръат ва иродаи муҳкаме мехост. Ҷудоӣ аз ҳамдаме, ки солҳои сол ҳамрозу ҳамнафасаш буда, кори осоне нест. Дурӣ аз рафиқи рӯзҳои танҳойӣ сахт аст ва таҳаммулаш душвортар.