Шаҳр ва деворҳои машкукаш

Румони тозаи Ҳорукӣ Мурокомӣ (пас аз шаш сол) баҳори имсол мунташир мешавад.

Бино ба иттилои Интишороти Шинчушо (Shinchosha Publishing) аввалин румони Мурокомӣ пас аз охирин асараш дар соли 2017 – имсол дар торихи 13 Апрел мунташир хоҳад шуд.

Аммо феълан фақат ба забони жопунӣ. Ҳанӯз ҷузъиёте дар мавриди тарҷумаи инглисии он гуфта нашудааст. Бо ин ҳол, ҷои нигаронӣ нест, тарҷумаҳо дар роҳанд.

Интишороти Шинчушо навишта аст, ки ин асар дар ду шакл; чопӣ ва диҷитол мунташир хоҳад шуд.

Гуфта мешавад нусхаи жопунии ин асар, ки “Шаҳр ва деворҳои машкукаш” унвон дорад, фарогири 1200 сафҳа аст.

Мурокомӣ 74 сол дорад ва аввалин китоби худро бо номи “Ба овози бод гӯш биспор” дар соли 1979 мунташир кард. Мурокомӣ то ба ҳол беш аз 30 асар навишта ва чандин ҷавоизи муътабарро аз они худ карда аст. Осораш ба беш аз 50 забони дунё тарҷума шуда ва миллионҳо нусха аз он дар хориҷ аз кишвараш ба фурӯш рафта аст. Сабки навиштории ӯ достонӣ, воқеагароии ҷодуӣ, илмӣ-тахайюлӣ ва фаровоқеъгароист.

#Ҳорукӣ_Мурокомӣ

КАЛИД

Офтоб ҳанӯз дар дили торикӣ нопайдо буд, ки бедор шудам. Якрост пушти миз омадаму хостам достони кӯтоҳамро вироиш кунам. Аммо дар қисмати поёнии он дармондам. Моҷаро аз ин қарор буд: шахсияти достон, ки дунболи кашфи рози нависандагӣ аст, дар як пиёдаравии субҳгоҳӣ калиди дари хонаи иҷораашро гум кард. Соҳибхона мусофират рафтаву боистӣ ҳафтаи дигар баргардад, қабл аз сафар ҳам гуфта буд телефонаш то бозгашт рӯшан нахоҳад буд. Қаҳрамони достони ман ҳоло пушти дар истодаву намедонад чи тур вориди хона шавад…

Он рӯзи талх падарамро бурданд

Ҳанӯз ҳам он рӯзи талхро ба ёд дорам…
Гӯшаи ҳавлӣ, зери дарахти бебарги себ зери нури мулоими офтоб бозӣ мекардам. Боди мулоим гоҳ-гоҳе варақҳои китоби суратдорамро бо нармӣ мекушод. Модарам дар танурхона, ки сақфаш мисли мӯйҳояш сиёҳ буд, нон мепухт. Падарам байни ниҳолу алафҳои атрофи оғил меҷунбид. Садои гову гусфанд гоҳе ба гӯшам мерасид. Гурбаи хокистариям, бидуни он ки нӯл задани гунҷишкҳоро халал расонад, худашро ба танаи ниҳоли хурмо мемолид. Бобо, бо остинҳои барзада таҳмондаи оби обдастаро ба бехи гулҳои лаби боғча рехту наздам омад. Қадди баландашро хам карду дасташро ба мӯйҳоям кашид ва бо лабханд ба ниҳоли канори боғча ишора карду гуфт: “ҳамин ниҳоли себ, ки ба бор омад мактабравак мешавӣ баррачаи бобо…»

Хонатаконӣ

Ҳамсарам тамоми пардаҳоро канда буд. Дар осмон як тикка абр ҳам намедидед. Нури мулоим ва беминнати офтоби афсунгари субҳгоҳӣ аз тирезаҳои кушода бар рӯи ашёи хона менишаст. Писари нуҳсолаам рӯи тахти ҳуҷрааш бо ҳавсала қаламашро метарошид. Ман, бо он ки сардарди сабукеро ҳанӯз эҳсос мекардам ва чанд рӯзи охир шоҳиди номулоимоте низ будам,

Шаҳриёри Бухоро

Алӣ Деҳбошӣ

Гуфта мешавад, ҷаноби #Алӣ_Деҳбошӣ, нависанда, адиб, сардабири маҷаллаи "Бухоро" китобҳои китобхонаи шахсии худашро фурухта аст то коғаз бихарад барои интишори шумораи наврӯзии ҳаштсадсафҳаи "Бухоро". Аммо, бадбахтона, ҳоло вируси манҳуси куруно домани ӯро гирифта ва бистарияш карда аст...

Бахилӣ (ҳикоя)

       
        Навиштаи #Илоҳаи_Фирдавс (11-сола

     Мӯйсафед дар айвон якпаҳлӯ нишаста, чойи кабуд менӯшид. Дасти чапашро пушти сараш монда, рӯи ҳавлиро тамошо мекард. Бо дасти дигараш ҳар бор чизе аз рӯи дастархон мегирифту даҳонаш мебурд. Тоқияш дар гӯшаи дастархони гулдор дида мешуд. Гоҳе бо дасти росташ сарашро мемолид. Рӯи дастархон ба ғайр аз нон, боз мавизу лочара ҳам буд. Лочараҳои калону гарм. Аммо мӯйсафед лочараро дар чой тар мекарду баъд мехурд. Рӯйи ҳавлӣ бошад, сояи баргҳои ангур меҷунбид. Ва назди дастшӯяки овезон набераҳояш хокбозӣ мекарданд.